Felieton: Jak w kilku krokach zburzyć swoją legendę, czyli dwa lata odrodzonego Joe's Comics

Jakiś czas temu minęła druga rocznica wydarzenia, które wówczas uznałem za chyba najlepszą wiadomość od Image Comics, jaką tylko mogłem sobie wymarzyć. Wtedy właśnie jeden z najbardziej lubianych i szanowanych przeze mnie twórców zapowiedział powrót do tego wydawnictwa oraz restart swojego autorskiego imprintu. W tym ukazywać miały się oczywiście komiksy tegoż właśnie autora, krótkie, zamknięte historie rysowane przez bardzo ciekawych artystów. Podjarałem się tym newsem tak bardzo, że z czasem zacząłem w ciemno zamawiać wszystkie trzy zapowiedziane tytuły. Mijają dwa lata. Czuję się oszukany, rozczarowany, a gdybym spotkał gdzieś na ulicy J. Michaela Straczynskiego, myślę że doszłoby do potężnej kłótni. Bo odrodzenie Joe’s Comics okazało się pod niemal każdym względem niewypałem.

Początki nie były takie najgorsze. Pierwszy tytuł nowego Joe’s Comics, a więc rysowane przez uwielbianego przeze mnie Bena Templesmitha ”Ten Grand” okazało się bardzo przyjemną lekturą. Co prawda pojęcia nie mam kiedy to nastąpi, ale w końcu każdemu z trzech kupowanych przeze mnie tytułów poświęcę osobne recenzje, więc dziś nie chcę zbyt mocno wchodzić w szczegóły dotyczące każdego z nich, lecz wszystkie posiadają wady, które rzucają się cieniem nie tylko na studio, ale przede wszystkim na Straczynskiego we własnej osobie. Poniżej wymienię je w kilku podpunktach, podpierając się subiektywnymi argumentami.

NIELOGICZNE DECYZJE WYDAWNICZE I BRAK KONTAKTU Z CZYTELNIKIEM

Joe’s Comics rozpoczęło swoje drugie życie dość typowo. Każdy zeszyt ukazywał się w miarę terminowo, Straczynski co moment udzielał wywiadów serwisom branżowym, a także zaczęły pojawiać się strony z mailami czytelników. Taki standardzik, jeśli chodzi o wydania zeszytowe. Z czasem coś zaczęło się psuć i zbiegło się to czasem z chwilą, gdy właściwie wszystkie tytuły zaczęły łapać opóźnienia. Ale o tym wspomnę także za moment. Straczynski co moment zaczął zmieniać coś w swoich komiksach. Najpierw wspomniany już ”Ten Grand” uderzone zostało odejściem Bena Templesmitha z powodów, które do dziś nie są oficjalnie znane. Obaj panowie zaprzeczają, że doszło pomiędzy nimi do jakiegokolwiek konfliktu, ale jak inaczej można interpretować oficjalnie podane powody? Według tych, Templesmith odszedł, ponieważ nie miał czasu na pełnoetatowe zajmowanie się serią. Tymczasem wystarczyło już kilka tygodni, by artysta zaczął dość aktywnie udzielać się w innych wydawnictwach. Dziś wypełnia swój kontrakt rysując ”Gotham After Midnight” dla DC, a seria wychodzi (niemal zawsze) terminowo. Powstaje więc pytanie, czy Templesmith faktycznie nie miał wtedy czasu, czy też po prostu poróżnił się ze scenarzystą? Mimo wszystko, skłaniałbym się ku temu drugiemu.

Także i ”Protectors Inc.” oraz ”Sidekick” nie uniknęły zawirowań. Pierwszy z wymienionych komiksów został skrócony z 12 do 10 numerów, a decyzja ta zapadła już po wydaniu pierwszego wydania zbiorczego, zawierającego sześć zeszytów. Dzięki temu, drugi będzie znacząco chudszy, chyba że Straczynski dorzuci jakąś nadspodziewanie dużą ilość dodatków. Z kolei ”Sidekick” jedną ze swoich zeszytowych odsłon miał o dolara droższą od reszty, gdyż twórcy postanowili wzbogacić komiks ten o sztywną, błyszczącą okładkę. Niedawno także okazało się, że i ten komiks został skrócony o jeden numer i z zapowiadanego tuzina ukaże się jedenaście.

Stwierdzić możecie: ale co z tego, przecież to nic nie znaczące szczegóły. Nie do końca mogę się z tym zgodzić z jednego, prostego powodu. Otóż oprócz dość głośnego odejścia Templesmitha, żadna z wymienionych decyzji nie została nigdzie podana czytelnikowi. Ci zostali postawieni przed faktem dokonanym i jestem pewien, że wielu z nich mogło się zdziwić np. podczas dopłacania dolara za wspomniany numer serii ”Sidekick”. Z każdego z komiksów Straczynskiego poznikały strony z mailami czytelników, chociaż każdy z nich posiadał małą ramkę zachęcającą do ich wysyłania. Sporadycznie pojawiały się jakieś krótkie wpisy od scenarzysty, lecz czytało się je bardzo dziwnie, gdyż zazwyczaj ograniczały się one do zaprzeczania rzeczywistości, pokroju ”same sukcesy, jest zajebiście”.

Dodam jeszcze, że komiksy Joe’s Comics nie uczestniczyły w akcji Image Comics, polegającej na wydawaniu premierowych trejdów w promocyjnych cenach.

OPÓŹNIENIA

Dotychczas nowe Joe’s Comics publikowało lub wciąż wydaje pięć tytułów. Z nich tylko jeden tak naprawdę wychodził w terminie! I tu znów możecie powiedzieć, że przecież w Image opóźnienia nie są niczym nadzwyczajnym. Naturalnie będziecie mieli tu rację, aczkolwiek znów wtrącę tu swoje ”ale”. Rick Remender pisze obecnie w Image trzy serie i żadna z nich nie miała poślizgu większego niż miesięczny. Gdy ”Secret” – jeden z trzech ówczesnych tytułów Jonathana Hickmana zostało zawieszone, scenarzysta w miarę regularnie informował o statusie kolejnych numerów. Tymczasem Straczynski nie tylko nie informował nikogo o kolejnych poślizgach, to jeszcze pozwalał na to, by rysownicy przechodzili samych siebie. C. P. Smith na stworzenie ośmiu numerów ”Ten Grand” potrzebował piętnastu miesięcy, chociaż momentami posiłkował się nawet niewykorzystanymi kadrami autorstwa Templesmitha, a Tom Mandrake jedenaście odsłon ”Sidekicka” przygotuje najprawdopodobniej w dwadzieścia. Czytelnicy ”Dream Police” na szóstą odsłonę serii czekają już czwarty miesiąc, a i Gordon Purcell w drugiej połowie ”Protectors Inc.” złapał wyraźną zadyszkę (dwa i pół miesiąca przerwy między #8 i #9). Swoją drogą rysownicy warci są wspomnienia w osobnym akapicie.

RYSOWNICY

Straczynski ogłaszają wznowienie Joe’s Comics zapowiadał, że jego komiksy rysowane będą przez najlepszych rysowników. Typowa zagrywka pod publiczkę, ponieważ została obalona już w momencie wspomnienia, że to Tom Mandrake jest jednym z tych mistrzów ołówka. Rysownik, o którym już od dobrych kilku lat piszę, że zdecydowanie powinien już przejść na emeryturę, chałturzy w ”Sidekicku” tak, że oczy bolą. Symbolem wręcz tego, jak ten niezły niegdyś scenarzysta się stoczył, jest ta okładka:

Zarówno Mandrake jak i Sid Kotian – rysownik ”Dream Police” dysponują stylem, który idealnie pasuje do komiksów Image. Tyle tylko, że tych sprzed dwóch dekad. Rysowane przez nich postacie kobiece to w znakomitej większości chodzące biusty rozmiaru XXL. Dodatkowo ten pierwszy właściwie już kompletnie odpuścił sobie rysowanie tła, a niedawno wydany ”Sidekick #10” dodatkowo zawiera mnóstwo wyraźnie widocznych interwencji osoby odpowiedzialnej za nakładanie kolorów, która próbuje tuszować to, że artyście się zwyczajnie nie chce.

C. P. Smith to z kolei wybór nie tyle słaby, co nietrafiony. Rysownik ten ma swój określony styl, który może, lecz nie musi się podobać. Ale to co mogę napisać ze zdecydowaną pewnością, to że nie nadaje się on do horroru, jakim był ”Ten Grand”. Smith swoimi ilustracjami sprawił, że z tytułu uleciał ciężki, mroczny klimat, a jego kreskówkowe i strasznie komputerowe prace doprowadziły do tego, że podczas lektury znacznie częściej śmiałem się z kolejnych jego ”popisów”, niż emocjonowałem niegłupią jednak fabułą. Próbka talentu Smitha poniżej.

Z kolei Gordon Purcell rysujący ”Protectors Inc.” to podręcznikowy artysty, który o dynamice raczej nie słyszał. Rysownik ten nie potrafił w żaden sposób dobrze pokazać scen akcji, a ponieważ dodatkowo sam siebie kolorował, dostawaliśmy koszmarki takie jak ten:

Dodam, że dwukrotnie zdarzyło mi się zostać tak przynudzonym przez prace Purcella, że przegapiłem fabularne cliffhangery i szukałem kolejnych stron historii. Dodatkowo, kobieta w bieli według opisu ma około trzydziestki i jest w komiksie najpiękniejszą kobietą na świecie :P

FABUŁY

I wreszcie na sam koniec trzeba dodać krótko: za wyjątkiem ”Ten Grand” każdy z komiksów Straczynskiego jest zwyczajnie nieciekawy. ”Sidekick” ociera się o fabularne dno stosując liczne uproszczenia i bezsensowne rozwiązania, ”Protectors Inc.” dłużyło się niemiłosiernie pomimo skrócenia fabuły o dwa numery, w ”Adventures of Apocalypse Al” więcej było dowcipów o cyckach głównej bohaterki niż faktycznej fabuły i tylko ”Dream Police” przez jakiś czas dawało jakąś nadzieję. I pewnie wciąż daje, ale tylko tym osobom, którym udało się nie zasnąć z nudów przy drugim lub trzecim numerze.

Tak wygląda obraz studia J. Michaela Straczynskiego, który miniony rok podsumował jako pasmo sukcesów. Obawiam się, że już wkrótce widzieć będzie je tylko on, bo zarówno jego komiksy są coraz niżej oceniane przez krytykę jak i czytelników. W przypadku tych drugich, wystarczy rzucić okiem na listy sprzedaży, gdzie komiksy z logo Joe’s Comics coraz mocniej jadą w dół zestawienia. Straczynski powinien poważnie się zastanowić nad tym czy nie powinien dbać o to, by czytelnicy zapamiętali go jako scenarzystę takich tytułów jak ”Rising Stars” lub ze świetnych komiksów Marvela, czy jako twórcę ”Sidekicka” lub ”Protectors Inc.”. Porównując sytuację do logo studia Joe's Comics, dla scenarzysty może być już za pięć dwunasta na podjęcie decyzji.