Żywe Trupy #19: Marsz ku wojnie (Robert Kirkman/Charlie Adlard)

Komiks oryginalnie opublikowano jako "The Walking Dead vol. 19: March to War". Recenzja jest oparta na wydaniu Taurus Media.

Końcówka poprzedniej odsłony cyklu ”Żywe Trupy” zostawiła mnie kompletnie rozdartego. Z jednej strony miałem do czynienia z dobrą, trzymającą w napięciu historią, którą oceniłbym naprawdę wysoko, gdyby nie fakt, że koniec końców dostajemy scenę, w której Rick spotyka i zawiązuje sojusz z podstarzałym rasta, który ma w swoim arsenale żywego tygrysa. Taaaaaaak... to po prostu nie mogło pójść w dobrym kierunku. Lektura dziewiętnastego już tomu serii utwierdziła mnie tylko w przekonaniu, że lek na chorobę zwaną ”Negan” trzeba zażywać razem z czymś osłonowym, bo inaczej grozi nam przegrzanie mózgu.

Fabuła ”Marszu ku wojnie” właściwie zawiera się w tych trzech słowach. Rock, mając obiecane wsparcie Ezekiela, rozpoczyna cichą krucjatę mającą na celu ostateczne rozwiązanie problemu z Neganem. Powoli rozstawia pionki na planszy, lecz jego porywczość niestety zwycięża. Gdy dzierżący Lucille mężczyzna ponownie pojawia się w Alexandrii w towarzystwie raptem kilku towarzyszy, Rick wyczuwa tu idealny moment na pozbycie się zagrożenia. Niestety, szybko okazuje się, że nic nie idzie tak jakby życzył sobie tego szeryf Grimes.

Już przy okazji recenzji poprzedniego tomy ”Żywych Trupów” dałem Wam chyba jasno do zrozumienia, że koncepcja postaci Ezekiela kompletnie do mnie nie przemawia. Komiks Roberta Kirkmana w swoich założeniach ma bowiem fakt, że opowiada o losach zwykłych ludzi w niezwykłych sytuacjach i jako taki doskonale się spełniał. Tymczasem już nawet pomijając kolejną dziurę logiczną, jaką jest super-tajna społeczność, o której dotąd niemal nikt nie wiedział – bohaterowie serii naprawdę muszą dziwnymi drogami poruszać się podczas poszukiwania zapasów – to w dodatku scenarzysta zdecydowanie przesadził przedstawiając nam jej przywódcę. Z lektury poprzedniego tomu dowiedzieliśmy się o Ezekielu niewiele, lecz przeszkadzał mi sposób jego wprowadzenia do fabuły. ”Marsz ku wojnie” ujawnia pewne szczegóły z przeszłości tej postaci. I tu pojawiają się kolejne zgrzyty. Dowiadujemy się bowiem, że był aktorem, tygrys go słucha bo tak, jego ludzie podążają za nim bo tak, jego osada wciąż jest jakimś cudem tajna bo tak, a ponadto jest na tyle utalentowany, że w cztery strony potrafi oczarować tak nietypową kobietę, jaką jest Michonne. Przypomnę, że ta jeszcze w zeszłym tomie zalecała się do kogoś innego. To wszystko oczywiście skróty myślowe, mające na celu ukazanie tego, jak wiele dziur logicznych pojawia się na kolejnych stronach dziewiętnastego tomu ”Żywych Trupów”.

Na szczęście wciąż mamy do czynienia z Neganem, którego niebanalna osobowość i kompletna nieprzewidywalność jest czymś co doskonale równoważy każdą stronę na której pojawia się Ezekiel. Kwintesencją tej postaci jest scena, w której rozmawia on ze Spencerem, a zwłaszcza końcówka tego dialogu, która jest zdecydowanie najlepszą sceną w tym tomie serii. Co prawda rysownik może odrobinę tam przesadził z dosadnością, niemniej i tak moment ten zostawił mnie ze szczęką zbieraną z podłogi. Równie emocjonująca jest końcówka tomu, która do końca wydaje się być sytuacją patową i została rozegrana z głową oraz całkiem nieźle gra na emocjach. To dość fascynujące, że Robert Kirkman potrafi na łamach zaledwie 132 stron pokazać swoje dwa, niemal kompletnie różne od siebie oblicza.

Tego problemu na szczęście nie ma Charlie Adlard, który od kilku tomów wszedł na porządny i całkiem wysoki poziom, z którego nie ma zamiaru schodzić. Jego ilustracje w tym tomie są bardzo poprawne, chociaż jak już wspomniałem, w scenie ze Spencerem i Neganem wydaje mi się, że sporo przesadził. Jest to jednak tylko jedna wada, co na przestrzeni tylu stron jest wynikiem jak najbardziej do zaakceptowania.

Taurus Media jak zwykle nie zawodzi jeśli chodzi o jakość wydania. Ładny papier, nieco twardsza okładka, nieduża cena – wszystko to jest niezmienne już od dłuższego czasu i nie możemy na to narzekać. Jako że lubię to robić, przyczepię się do czegoś, o czym chyba jeszcze nie pisałem w recenzjach. Otóż z uporem maniaka, Taurus podaje Tony’ego Moore’a jako autora okładek serii, chociaż artysta ten ostatni cover wykonał do frontu CZWARTEGO tomu ”Żywych Trupów”. Zresztą wystarczy rzucić okiem na powyższy obrazek, by od razu zauważyć, że wykonał go Charlie Adlard. Po literówkowych wpadkach przy niedawnej premierze ”Black Science” czy na obwolucie drugiego tomu ”Parkera” jestem jeszcze mocniej wyczulony na błędy Taurusa i wydaje mi się, że z całej ich galerii podawanie złego autora okładki komiksu już PIĘTNASTY raz z rzędu jest spośród nich tym zdecydowanie największym.

”Marsz ku wojnie” to tom, który zostawił mnie z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony perspektywa wielkiej potyczki z Neganem zarysowana została całkiem nieźle, lecz świadomość iż spora rolę odegra tam Ezekiel nie napawa mnie aż tak dużym optymizmem. Dlatego też tom ten ocenię dość neutralnie i wystawiam 3/6