Historia Image Comics część czwarta: Extreme Studios i inne wymysły Roba Liefelda

Dzisiejszy wpis poświęcony zostanie nie tyle jednemu studiu Image Comics, co osobie ją reprezentującej. Rob Liefeld to postać, obok której nie można przejść obojętnie. Uznawany za jednego z najgorszych rysowników w historii, konsekwentnie zdawał się wierzyć w swoją wielkość nie tylko jako komiksiarza, ale także jako biznesmena. Dzisiejszy wpis udowodni wam, że w obu tych zakątkach swojego życia, Liefeld był, a w zasadzie jest, tak samo nieefektywny. Zacznijmy jednak od samego początku.

Wspominałem o tym już w pierwszej części „Historii Image Comics”, ale na wszelki wypadek powtórzę. Rob Liefeld wraz z Toddem McFarlane był uważany za lidera grupy buntowników, którzy żądali od Marvel Comics większej swobody twórczej oraz praw autorskich po kreowanych przez siebie postaci. Już wtedy rysownik pokazał, jak wysokie ma o sobie mniemanie, ponieważ spośród wszystkich, którzy odeszli z Marvela, to on miał najmniejszy dorobek. Składał się on w zasadzie z prac nad dwoma tytułami, których większość jedynie rysował. Niemniej sukces, jaki odniósł przy „X-Force vol. 1” wystarczył, by uznać go gwiazdę komiksowego rynku. Sam Liefeld myśli do dziś, że nią jest, ale o tym trochę później.

Po odejściu z Marvela i współzałożeniu Image Comics, Liefeld z wielką pompą otwiera studio Extreme i zabiera się do pracy. Ostatecznie jego „Youngblood #1” jest pierwszym w historii komiksem z wielkim „i” na okładce, a także pierwszym w pełni niezależnym komiksem, który zameldował się na szczycie comiesięcznych list sprzedaży. Sukces? Tak, ale jak Liefeld przyznaje po latach, nawet on nie był zadowolony ze swojego komiksu, ponieważ powstawał on naprędce i z pewnymi problemami, ale twórca koniecznie chciał być „tym pierwszym”. Obiecał on, że wznowienie „Youngblood #1” zostanie napisane na nowo, lecz nie dotrzymał on swojego słowa, ponieważ... takowe nigdy się nie ukazało.

Przed chwilą napisałem, że sukces został odniesiony i Extreme Studios jako pierwsze mocno rozwinęło swoją ofertę. Gdy pozostali twórcy powoli, lecz konsekwentnie starali się rozwijać swoje oferty, Liefeld już uwierzył że potrafi sprzedać wszystko. Oprócz kolejnych numerów „Youngblood”, w katalogu jego studia szybko pojawiały się zapowiedzi kolejnych tytułów. Były to między innymi „Prophet”, „Glory”, „Brigade” czy „Badrock”. O ile oferta wczesnego Image charakteryzowała się tym, że komiksy nie stały na najwyższym poziomie opowiadanej historii, o tyle przedstawiciele studia Extreme w większości przypadków ocierali się o fabularne dno. Nic w tym dziwnego, skoro za scenariusze odpowiadał albo sam Liefeld, albo wyłowieni przez niego, totalnie anonimowi twórcy, o których słuch dziś już zaginął. Słupki sprzedaży wciąż jednak były dość wysokie, a reszta założycieli wydawnictwa nominowała go na naczelnego, co jedynie utwierdzało Liefelda w przekonaniu, że jest wielki. Dlaczego więc będąc taką gwiazdą, koniecznie trzymać się jedynie Image?

Przełom lat 1993/1994 przyniósł światu narodziny Maximum Press. Było to nowe, niezależne wydawnictwo, założone przez Roba Liefelda. Tam publikował on komiksy, które nie pasowały do uniwersum Image. Swój dom znalazły tam między innymi „Avengelyne”, „Warchild” czy licencjonowany „Battlestar Galactica”. Oczywiście krok ten nie podobał się reszcie włodarzy wydawnictwa Image, lecz nie to stało się powodem wyrzucenia Liefelda z Image.

Ok, napisałem wyrzucenia, chociaż oficjalnie twórca sam odszedł z wydawnictwa. Swoją rezygnację złożył na kwadrans przed podjęciem decyzji o usunięciu go ze struktur Image Comics. Stało się to w 1996, a powodem były nieczyste praktyki stosowane przez Liefelda. Mianowicie próbował on odkupywać niektórych twórców z innych studiów, robiąc to zupełnie incognito. Wpadł podczas prób przekonania Michaela Turnera, by opuścił Top Cow i przeszedł do Extreme Studios. Michael Silvestri tak mocno wściekł się z tego powodu, że odłączył swoje studio od Image. Reszta założycieli wydawnictwa Image zgodził się, że Liefeld przekroczył swoje uprawnienia jako naczelny i postanowili go usunąć.

Liefeld mógł poczuć się, jakby dostał w twarz. Być może nawet go to otrzeźwiło, ponieważ zaczął działać z sensem. Połączył on Extreme Studios oraz Maximum Press i utworzył Awesome Entertainment. Skromna nazwa, prawda? Będąc kompletnie niezależnym, Liefeld kontynuował prace nad tytułami znanymi z poprzednich dwóch wydawnictw, lecz tym razem nie stawiał na anonimowych twórców. Przekonał on Jepha Loeba i Alana Moore’a, by współpracowali wraz z nim. Tylko dzięki tej dwójce, Awesome utrzymało się kilka lat na rynku.

Końcówka poprzedniego stulecia była katastrofalna dla rynku komiksowego. Upadły wydawnictwa Malibu czy Valiant, bliski swojego końca był Marvel, ogromne straty generowało DC, a Image Comics pomału traciło swój rozpęd i dodatkowo wplątało się w pewne problemy z zamówieniami na swoje komiksy. Liefeld uparcie twierdził, że jest na rynku miejsce dla nowego gracza i powoływał się na przykład wydawnictwa Dark Horse, które przez te ciężkie czasy przeszło praktycznie bez zawirowań. Na wszelki wypadek zatrudnił dwóch uznanych twórców, którzy mieli zapewnić mu wysoką sprzedaż. Alan Moore zajął się największymi markami Liefelda, a więc „Youngblood”, „Glory” i przede wszystkim „Supreme”. Jeph Loeb z kolei pisał scenariusze do serii „Coven” i „Lionheart”, a sam Liefeld zakupił prawa do postaci Fighting Americana i planował z nią serię. Co więc poszło nie tak?

Pazerność i przesadna pewność siebie, proszę państwa. Komiksy wydawnictwa Awesome nie sprzedawały się źle. Wykończyły je koszty produkcji i... koszta sądowe. Liefeld uznawał bowiem, że wydanie komiksu w jedenastu wariantach okładkowych (!!!) to coś całkowicie normalnego, natomiast Marvel Comics uznało, że Fighting American to nic innego, nieco przerobiony Kapitan Ameryka. Sklepy komiksowe w końcu przestały zamawiać poszczególne warianty coverów, co dobiło „Youngblood” i „Glory”, Jeph Loeb po zakończeniu własnych serii przyjął ofertę DC Comics i odszedł, a Rob Liefeld został zablokowany przez sąd i nie mógł wydać w planowanej formie Fighting Americana. W latach 1999-2000 Awesome Comics wydało jedynie 13 komiksów (w tym jeden handbook i jeden reprint), aż w końcu Liefeld ogłosił wyczekiwane zakończenie istnienia swojego wydawnictwa.

Myślicie że czegoś go to nauczyło? Skądże znowu. Bardzo szybko Liefeld zakłada Arcade Comics, gdzie chce raz jeszcze przywrócić światu markę „Youngblood”. Twórca zaplanował trzy projekty z tymi bohaterami i przyciągnął do współpracy głośne nazwiska. Efekt? Ukazały się jeden zeszyt serii „Bloodsport” (scen. Mark Millar), dwa numery cyklu „Genesis” (scen. Kurt Busiek, rys. Eric Walker) oraz jedna odsłona „Imperial” (scen. Robert Kirkman). Żaden z nich nie został dokończony, a Arcade Comics zniknęło z komiksowej mapy USA.

W lipcu 2007 roku Image Comics ogłasza, że Rob Liefeld powraca w szeregi wydawnictwa, które współtworzył. Nie zajmuje on w wydawnictwie żadnej poważnej roli, lecz kolejny raz próbuje odświeżyć nieco swoje własne dzieła. W pierwszej kolejności stawia na... tak, tak, zgadliście. „Youngblood #1” ukazuje się w styczniu 2008 roku i po raz pierwszy w historii Liefeld nie przyłożył ręki do procesu produkcji komiksu. Przynajmniej początkowo, ponieważ szybko zmienił zdanie i samodzielnie stworzył #9 – ostatni zeszyt cyklu. Kolejne lata przynoszą nowe woluminy „Avengelyne” oraz „Brigade”, które trwają odpowiednio osiem i... jeden numer. Rok 2011 miał wszystko zmienić, gdy Robert Kirkman zaprosił Liefelda do współtworzenia serii „Infinite” dla studia Skybound. Wskutek „twórczych różnic”, cykl przetrwał jedynie dwa numery. Dodajmy jeszcze, że w międzyczasie twórca nawiązywał współpracę z Marvelem i DC, które także kończyły się odejściem z hukiem.

Wreszcie w 2012 roku Image, zupełnie nie wiedzieć dlaczego, postanawia dać Liefeldowi kolejną szansę i ogłasza zmartwychwstanie studia Extreme. Oficjalnie, istnieje ono do dziś, ale... przyjrzyjmy się temu nieco bliżej.

Rob Liefeld w 2012 roku ogłasza, że sumuje numeracje swoich największych hitów i oddaje je w ręce zdolnych twórców. Oto jak ułożyły się ich losy.

Bloodstrike: Tytuł startuje od numeru 26, chociaż #24-25 nigdy się nie ukazały. Scenarzysta Tim Seeley kontynuuje wątki z poprzednich serii, lecz cykl notuje najsłabsze wyniki spośród wszystkich ze studia Extreme i po ośmiu numerach następuje kasacja. Zakończenie można określić jako pół-otwarte.

Supreme: Legendarny tytuł Alana Moore’a kontynuuje Erik Larsen, korzystając ze skryptów legendarnego scenarzysty. Komiks startuje od #63 i wytrzymuje sześć zeszytów, po których Larsen znów poświęca całą swoją uwagę serii „The Savage Dragon”. #68 ukazał się w styczniu 2013 roku i po kilku miesiącach otrzymuje off-panelową kasację. Zakończenie jest jak najbardziej otwarte.

Youngblood: Chyba nikogo nie dziwi, że i ten tytuł otrzymał swoją szansę w nowym studiu Extreme. Seria rusza od numeru 71, chociaż znów nie wiadomo skąd wzięła się ta liczba (powinna wynosić 68). Za scenariusz odpowiedzialny zostaje debiutant John McLaughlin, który wytrzymuje na stanowisku zaledwie sześć zeszytów, po czym zastępuje go Liefeld. Od tego czasu ukazują się jedynie dwa numery, z czego ostatni w lipcu 2013 roku. Seria wciąż jednak widoczna jest na stronie Image Comics jako aktualna, więc nie można powiedzieć o jej kasacji.

Glory: Najbardziej niedoceniona seria odrestaurowanego studia Extreme. Joe Keatinge rusza od zeszytu #23 i całkowicie odmienia główną bohaterkę. Krytycy biją brawo za odwagę i przestawioną fabułę, czytelnicy kręcą nosem. Ostatecznie tytuł kończy się po dwunastu numerach, spójnym i jednoznacznym zakończeniem.

Prophet: I wreszcie największy hit nowego studia Extreme. Scenarzysta Brandon Graham tak mocno odcina się od poprzednich odsłon przygód tego bohatera, że tworzy z serii kandydata do nagrody Eisnera. Cykl rusza od numeru 21, a zapowiedziany na styczeń 2014 roku „Prophet #45” będzie jednocześnie ostatnim zeszytem. Zapewne także z konkretnym zakończeniem.

Jak więc widać odrestaurowanie studia Extreme nie okazało się sukcesem. Czy jest więc kolejnym gwoździem do trumny Roba Liefelda? Chyba nie, skoro twórca niedawno zbierał na Kickstarterze pieniądze na nową odsłonę serii „Brigade”.

Od Was zależy które studio zostanie bohaterem części piątej. Do wyboru macie Top Cow Productions oraz Todd McFarlane Productions. Piszcie komentarze :)