Pierwszy tom WITCHBLADE: REDEMPTION oceniłem na czwórkę, zarzucając mu nieprzystępność dla zupełnie nowego czytelnika. Przypomnę, że zamieszczone tam historie dzieją się już po „War of the Witchblades”, które zebrano i wydano jako WITCHBLADE vol. 8. Cena w wysokości pięciu dolarów zachęcała jednak do sięgnięcia po ten komiks, który koniec końców okazywał się naprawdę niezłym czytadłem. WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 cierpi na bardzo podobny problem. Po pierwsze dzieje się równolegle do pierwszego tomu zbiorczego ARTIFACTS (który też kiedyś zrecenzuje, obiecuję) i to czuć. Jednocześnie, zaprezentowane na łamach WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 historie sprawiają, że nie tylko zupełnie mi to nie przeszkadzało, a wręcz żałowałem, że komiks tak szybko się zakończył.
WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 nie składa się z jednej, ciągłej historii. W zasadzie jest to zbiór kilku krótkich opowiastek. Spróbuję więc opisać pokrótce każdą z nich, ponieważ momentami różnią się one od siebie stylem, ale także i poziomem. Zbiór otwiera jednoczęściowe „The Demon Within”, na łamach którego Sara Pezzini spotyka na swojej drodze Necromancer – kolejną kobiecą bohaterkę uniwersum Top Cow. Obie muszą połączyć siły i stawić czoła demonom, które starają się zaatakować Nowy Jork. Na ich czele stoi nemezis Abigail Alstine, czyli stwór o imieniu Mali. To już kolejna historia, po tej z końcówki WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 1, na łamach której widzimy nie najlepiej wykonany team-up Witchblade z inną bohaterką świata Top Cow. Ron Marz, scenarzysta całości zbioru, chciał prawdopodobnie przypomnieć czytelnikom o istnieniu Necromancer, która odegra swoją rolę w serii ARTIFACTS. Niestety, wykonane zostało to w schematyczny i znany już z każdej strony sposób. W zasadzie jedyną różnicą od 90% innych team-upów jest to, że obie bohaterki nie walczą ze sobą na łamach tego zeszytu.
O ile pierwszy rozdział WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 uważam po prostu za historię słabą, o tyle kolejny powinienem opisać jako... dziwny. Przynajmniej na pierwszy rzut oka, ponieważ dopiero po zapoznaniu się z pierwszym numerem kilkukrotnie już wspomnianej serii ARTIFACTS, nabiera on nowego znaczenia. „Faerie Tale” jest bowiem dokładnie tym, co zawarto w tytule – baśnią. W zasadzie nie jest to nawet komiks, tylko ilustrowana przez Stjepana Sejica prosta, niezbyt zajmująca historyjka. Całość okazuje się być bajką, jaką dla córki Sary – małej Hope, napisała jej ciotka Julie Pezzini. „Faerie Tale” pokazuje nam nie tylko, jak kobieta widziała dalsze losy swojej siostry, ale także możemy przekonać się, że pobyt Julie w więzieniu naprawdę ją zmienił i stała się dobrą, wzbudzającą sympatię osobą. Julie ginie miesiąc później w ARTIFACTS #1 i właśnie to zmienia zupełnie wydźwięk tego zeszytu, który okazuje się pożegnaniem z postacią młodszej siostry detektyw Pezzini. Dopiero teraz musze przyznać, że zamiast dziwacznego zapychacza, Ron Marz dał nam okazję do bardzo oryginalnego, ostatniego spotkania z Julie, która de facto na łamach „Faerie Tale” osobiście się nie pojawia. Nie zrozumcie mnie źle – to wciąż jest co najwyżej dobry zeszyt, ale sam pomysł okazał się ciekawy i oryginalny.
Trzeci rozdział WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 to narysowana przez Michaela Gaydosa („Alias” dla Marvela) historia „Remembrance”. Na jej łamach dane jest nam zobaczyć, jak Sara radzi sobie z wydarzeniami przedstawionymi w pierwszych numerach serii ARTIFACTS. Tu znowu nie do końca udało się Ronowi Marzowi wyjść poza schematy dotyczące tego typu komiksów, których zwłaszcza w Marvelu i DC jest naprawdę dużo. Jedyne co naprawdę zaskakuje, to decyzja pani psycholog mniej więcej z połowy historii. Następnie jesteśmy już świadkami bólu z powodu straty siostry. „Remembrance” w niczym nie ustępuje pierwszej historii zawartej w WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 – zeszyt ten nie jest zły, lecz z pewnością nie można określić go jako szalenie ciekawy.
Moim zdaniem, spośród całego zbioru WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 najlepiej prezentuje się dwuczęściowe „Paper Monsters”, na łamach którego wracamy do tego, z czego run Rona Marza zasłynął – wciągających i dobrze napisanych historii z pogranicza horroru i sensacji. Tym razem Sara oraz detektyw Gleason muszą zmierzyć się z... kilkuletnim chłopcem, który w niewiadomy sposób potrafi ożywiać swoje rysunki. Problem tkwi w tym, że najbardziej lubi on malować potwory. Pewną rolę odegra też siostra chłopaka. Tu Ron Marz pokazał w czym tkwi siła pisanych przez niego przygód Sary Pezzini. Mamy więc akcję, ciekawe dialogi i zaskakujące zwroty akcji. Szkoda, że trzeba było przedrzeć się przez całe WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2, żeby wreszcie otrzymać historię stojącą na naprawdę niezłym poziomie.
Cztery z pięciu rozdziałów WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 narysował Stjepan Sejic, którego prace po prostu wielbię. Artysta ten ma niepowtarzalny styl, wynikający pewnie ze stylu jego pracy. Sejic bowiem nie rysuje, lecz maluje poszczególne kadry za pomocą kilku programów graficznych. Oznacza to, że do zera ograniczony jest udział ołówka i tuszu, a ponadto nikt nie musi kolorować jego prac. Niemniej, efekt jest po prostu wspaniały. Jeden z zeszytów narysował Michael Gaydos, przedstawiciel starej szkoły. Podobnie jak w przypadku Marvelowskiego „Alias”, tak i tu rysownik postanowił narysować poszczególne postacie jako zupełnie zwyczajnie, bez charakterystycznego dla Sary Pezzini ogromnego seksapilu. Przez to oglądało się cały zeszyt naprawdę nieźle i nie przeszkadzało to w odbiorze historii.
WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 to kolejny popis wydawnictwa Top Cow, przynajmniej jeśli chodzi o zawarte w nim dodatki. Komiks otwiera przyzwoity wstęp Erika Larsena, lecz potem jest tylko lepiej. Po „Paper Monsters” możemy zapoznać się z kompletną galerią okładek numerów, które składały się na opisywany zbiór. Jest wśród nich kilka bardzo miłych dla oka ilustracji. Najważniejszą częścią dodatków jest jednak bez wątpienia kompletny scenariusz do „Remembrance” wraz ze szkicami Gaydosa. Dodatek ten rzuca nieco światła na pracę, jaką wykonują twórcy podczas powstawania kolejnych numerów poszczególnych serii.
Osobiście uważam, że WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 to komiks przyzwoity, lecz zdecydowanie nie przebił pierwszą odsłonę cyklu. Jednak w zalewie superbohaterskiej tandety, jaką serwują najwięksi tego rynku, warto dać szansę Sarze Pezzini i przeczytać stojące na niezłym poziomie, świetnie narysowane historie. WITCHBLADE: REDEMPTION vol. 2 otrzymuje ode mnie czwórkę z minusem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz