Nie tylko komiks #14

Jeśli pamiętacie, pod koniec listopada oceniłem pierwszy tom książkowej serii "The Walking Dead" raczej słabo. Zaznaczyłem przy okazji, że przynajmniej część moich obaw znika podczas lektury "Drogi do Woodbury" i właśnie dzisiaj chciałbym powrócić do tego wątku.

Po takim wstępie trudno spodziewać się, bym drugi tom książkowego cyklu ”The Walking Dead” ocenił gorzej od pierwszego, prawda? I ostatecznie tak też się nie stanie, ponieważ jasnym jest, że przynajmniej dla mnie ”Droga do Woodbury” jest książką delikatnie lepszą od ”Narodzin Gubernatora”. Nie znaczy to, że jej autorzy nie ustrzegli się błędów. Ale o tym nieco później, najpierw przyjrzyjmy się o czym w ogóle jest ta książka?

Główną bohaterką książki jest kobieta o imieniu Lilly, która stara się przetrwać podczas apokalipsy zombie. W obozie w którym się schroniła poznaje grupkę ludzi, którzy z czasem staną się jej przyjaciółmi. Napotykając wiele przeciwności losu, które nie każde z nich przetrwa, Lilly i jej towarzysze trafiają w końcu do miasteczka Woodbury, zarządzanego przez mężczyznę każącego nazywać się Gubernatorem. Kobieta bardzo szybko przekona się, że niemal sielankowa atmosfera panująca w tym miejscu to zasłona dymna, a Phillip Blake wcale nie jest mniej niebezpieczny od czających się za murami zombie. Lilly postanowi zrobić wszystko, by odsunąć go od władzy.

Na samym początku napiszę jeszcze małą ciekawostkę. Myślę że nie każdy z Was o tym wie, ale postać Lilly pojawiła się w komiksowej wersji ”The Walking Dead”. Miało to miejsce w tomie ósmym, gdzie miała małą, ale za to niebywale ważną rolę. Więcej spoilerów nie zdradzę :) Ważny jest fakt, że Robert Kirkman kobiety tej nie wyjął z próżni.

Przejdźmy jednak do oceny samej książki. Właściwie cały czas będę porównywać ”Drogę do Woodbury” z poprzednią częścią cyklu. Wobec niej moim podstawowym zarzutem było to, że Robert Kirkman i Jay Bonansinga tak mocno chcieli namieszać w Trupim uniwersum, że zastosowali twist tak dziwny, że aż trudno było w niego uwierzyć. W drugiej odsłonie książkowej serii tego problemu nie ma. Pomimo tego iż od początku wiemy jak zakończą się losy Lilly, nie mogę napisać iż powieść czyta się obojętnie. Twórcy wprowadzili bowiem sporo innych postaci, których próżno szukać w komiksie i to właśnie o ich los można, a w zasadzie należy drżeć. Nie są to co prawda charaktery niezwykle oryginalne, właściwie można stwierdzić iż są one bardzo typowe, ale właśnie o to tu chodzi. ”The Walking Dead” opowiadać ma w końcu o zwykłych ludziach próbujących poradzić sobie w niezwykłych okolicznościach. Część obsady nie daje się polubić, lecz autorzy ”Drogi do Woodbury” stworzyli bohaterów wyrazistych i nie będących czytelnikowi obojętnymi. Niemniej w pewnym momencie całe show skrada już tylko jeden bohater.

Książka kontynuuje wątki pierwszego tomu cyklu, lecz robi to już tak, jak można było oczekiwać. Gdy Lilly trafia do Woodbury, szybko dowiadujemy się że nie minęło wiele czasu od ”narodzin” Gubernatora. Postać ta jest wciąż na początku swojej drogi i chociaż z każdą stroną na której się pojawia widać, że coraz mocniej wpada on w ramiona szaleństwa, to jednak momentami bywa jeszcze słaby i... ludzki. To właśnie ”Droga do Woodbury” znacznie bardziej i o wiele lepiej pokazuje drogę, jaką przeszła ta postać do momentu, w którym poznajemy go w komiksie. Jest to olbrzymia zaleta, ale zarazem jedna z głównych wad książki. Dlaczego?

Ponieważ nie podoba mi się fakt, że wraz z przybyciem do Woodbury grupki dotychczasowych głównych bohaterów książki, niemal momentalnie zostają oni zepchnięci na nieco dalszy plan właśnie przez Gubernatora. Kirkman i Bonansinga poświęcają przywódcy miasteczka tyle miejsca, że zaczyna brakować go by wiarygodnie uzasadnić działania Lilly. Wiemy, że zachodzą poważne zmiany w jej głowie, ale cały czas czułem, że trochę zbyt mało miejsca poświęcono jej przemianie z ”kobiety w opresji” w kogoś, kto sam bez wahania sięga po broń i wcale to nie przeciwko trupom. To jedyny większy minus ”Drogi do Woodbury”. W tomie tym nawet opisy zombie oraz krwawych scen nie denerwują i nie obrzydzają tak bardzo, jak w przypadku tomu pierwszego.

Za polską wersje ksiązki ponownie odpowiedzialne jest wydawnictwo Si Qua Non. Posiadane przeze mnie wydanie pierwsze, którego okładkę widzicie powyżej, powinienem po prostu spalić. Spytacie dlaczego? Otóż po naprawdę fajnie wydanym tomie pierwszym, drugi opublikowano już na znacznie gorszej jakości papierze, przez co na półce wygląda to po prostu fatalnie. Jest to o tyle bardziej denerwujące, ponieważ książka ani nie jest zdecydowanie grubsza od ”Narodzin Gubernatora” – różnica to raptem kilka stron – ani także nie jest o złotówkę tańsza. Nie wiem jak wygląda drugie wydanie ”Drogi do Woodbury”, ale jeśli chociaż odrobinę lepiej, to nie wahajcie się ani chwili.

Oczywiście o ile zdecydujecie się sięgnąć po tę książkę, do czego wcale Was nie zachęcam. Jest to z pewnością lepsza pozycja od pierwszego tomu, ale wciąż nie przekonuje na tyle, by sięgać po nią z jakiegokolwiek innego powodu niż chęć posiadania wszystkiego mającego w nazwie ”Żywe Trupy”. moja ocena to 4-/6, ale delikatnie zawyża ją bardzo przyjemna okładka.