Felieton: Moje 20 lat z komiksami, część pierwsza

Dobra, na wstępie muszę się przyznać, że tytuł jest już lekko nieprawdziwy. Powinien brzmieć „20 i 1/2 roku z komiksami”, ale to nie brzmi tak chwytliwie. Dzisiejszy tekst niejako stanowi odpowiedź na sugestie, że powinienem na blogu więcej napisać o sobie. Postanowiłem w dniu swoich 27 urodzin więc napisać swoisty biogram, który w trakcie powstawania rozrósł się do tak nielogicznych rozmiarów, że postanowiłem rozbić go na dwie części. Cofnijmy się zatem do lipca 1994 roku, kiedy liczący sześć i pół roku mały ja, znajduje sobie hobby, które z dwuletnią przerwą trwa do dziś, chociaż po drodze zmieniało swoje oblicze kilkukrotnie.

Rok 1994

Żeby była jasność – wyżej widoczny komiks nie jest moim pierwszym. Od kiedy tylko nauczyłem się czytać, w moich łapach w miarę regularnie wpadały takie magazyny jak raczkujący wówczas ”Kaczor Donald” czy już dawno zapomniany ”Królik Bugs”. Swoją drogą do dziś rozpływam się na samo wspomnienie wszelkiego typu kartonowych wkładek, które można było znaleźć wówczas pierwszym z wymienionych tytułów. Pamięta ktoś jeszcze ”Giełdę Kaczogrodu”? Albo ”Zbuduj swój Kaczogród”? Smutno robi się człowiekowi, gdy dziś widzi w kioskach ”Kaczora Donalda” kosztującego jakieś nielogiczne pieniądze, ponieważ do środka pakuje się plastikowy ”prezent” przewyższający wartością sam magazyn. No cóż, znak czasów. W końcu gdy dziś powie się dziecku, że kiedyś nie było Internetu i ludzie całkiem nieźle żyli, to dla takiego malca jest to nie do pomyślenia.

Jednak pewnego lipcowego dnia roku 1994 do kiosku znajdującego się niedaleko mojego mieszkania nowy numer ”Donalda” nie dotarł lub też został już wykupiony. Aby wrócić do domu z czymś i nie narażać się na moje histerie, matka kupił mi pierwszy z brzegu komiks. Kolorowy był, kosztował stosunkowo niewiele, więc luzik. I tak oto dzięki pójściu na łatwiznę mojej rodzicielki, w łapska trafił mi ”Spider-Man 7/94” z TM- Semica. I wiecie co? Ni cholery go nie zrozumiałem. I wiecie co? W niczym mi to nie przeszkadzało :D Nie pamiętam tego, ale prawdopodobnie poczułem się wtedy jakbym dostał obuchem w twarz, ponieważ od tego momentu chciałem więcej. Sześciolatek, jakim wówczas byłem, stwierdził że od humanoidalnych kaczek znacznie ciekawszy wydaje się dla niego gość przebierający się za pająka walczący z drugim, który wyglądał jak kot. Zapewne niewiele czasu upłynęło, aż ustaliłem iż w kioskach jest tego więcej. Człowiek-nietoperz, ludzie-roboty, gość z S na klacie, gość z czachą na klacie – chciałem tego wszystkiego i z czasem tak też się stało.

Nie jestem w stanie stwierdzić, jaki komiks był moim drugim. Z racji tego, że do dziś posiadam w swojej kolekcji ”Spider-Mana 8/94” (to ten jubileuszowy z hologramem) oraz ”Batmana 8/94”, przypuszczam że musiały to być te dwa komiksy. Zapewne otrzymałem je hurtowo, jednego dnia. Wydaje mi się, że oba już zdołałem ogarnąć swoim młodym rozumem, a dzięki temu tylko bardziej mi się to wszystko podobało. Nie tylko coraz mocniej jarałem się amerykańskimi superbohaterami, ale także szlifowałem swoje umiejętności czytania, wertując rubryki z listami czytelników czy teksty Arka Wróblewskiego – mojego pierwszego, komiksowego boga.

Zdradzę Wam, że od samych szczenięcych lat nie byłem na ”Ty” z dostatkiem. Urodziłem się i rosłem w rodzinie tak pochrzanionej, że można o tym napisać osobny tekst. Na potrzeby tego niech ważny będzie tylko fakt, że żyliśmy od dziesiątego do dziesiątego, nierzadko na krechę i nieobce było dla mnie usłyszeć ”nie”, gdy chciałem nowy numer jakiegoś komiksu. Dlatego też, już pod koniec 1994 roku stanęło na tym, że mogę sobie pozwolić tylko na kilka tytułów. Wybór padł na ”Kaczora Donalda”, ”Spider-Mana”, ”Batmana” oraz ”Supermana”. Jak więc widać, już od szczenięcych lat byłem na bakier z Marvelem :) Co prawda jeszcze w 1995 roku udało mi się wymodlić dorzucenie do tego ”X-Men”, ale ten tytuł bardzo szybko porzuciłem, gdyż najzwyczajniej w świecie jego poziom skomplikowania mnie przerastał i przez to mi się nie podobał. Dopiero po latach nieco się to zmieniło, ale o tym wspomnę w drugiej części tekstu.

Rok 1995

Co prawda już wspomniałem o tym roku, ale na osobny akapit zasługuje co innego. Pamiętacie może, co TM-Semic wydawał w 1995 roku? Podrzucę tylko trzy tytuły, które już wtedy mocno mnie ukształtowały: ”Śmierć Supermana”, ”Knightfall” oraz ”Maximum Carnage”. O ile pierwsze dwa pokazały mi, że herosi też mają słabości i to w taki sposób, że do dziś uważam to za jedne z najlepszych komiksów jakie kiedykolwiek czytałem, o tyle już mordercze starcie Spider-Mana i spółki z Carnage oraz jego walniętą rodzinką już wtedy uznałem za historię kiepską i to na tyle, że po dwóch czy trzech numerach porzuciłem czytanie tego tytułu. Zamieniłem go na ”X-Men”, ale jak już wspomniałem, także i ten tytuł szybko odrzuciłem.

Mniej więcej wtedy także odkryłem biblioteki publiczne, a także taki drobny szczegół, że każda z nich ma sporą kupkę komiksów. I to takich, których w kioskach nie było, a więc w mojej świadomości po prostu nie istniały. Tytuły? ”Asteriks”, ”Thorgal”, ”Kajko i Kokosz”, niezwykłe komiksy Baranowskiego i wreszcie to, co do mojej wyobraźni trafiło najmocniej – oczywiście ”Tytusy”. Kolejne księgi pochłaniałem taśmowo, niektóre często po kilka razy i tym samym tylko jeszcze mocniej wciągały mnie komiksy. Znam sporo osób, które będąc dzieckiem miało do czynienia z komiksami TM-Semica, Egmontu czy właśnie wymienionymi klasykami, lecz z czasem z tego ”wyrastały”. Siedmioletni ja gdzieś tam z tyłu głowy wiedział, że ze mną tak nie będzie. Jak mogło być inaczej, skoro niemal codziennie byłem przyklejony do telewizora, lecz nie oglądałem bajek dla mojego przedziału wiekowego. Co zatem?

Chyba nietrudno było się domyśleć, prawda? Ten serial oraz emitowany mniej więcej w tym samym czasie ”Spider-Man TAS” podobały mi się znacznie bardziej niż Wieczorynki. Do tego oglądałem jeszcze ”Power Rangers”, więc można powiedzieć że mały psychopata gotowy. Tak, kontrola rodzicielska w moim przypadku nie istniała. Skoro byłem grzeczny i miałem dobre stopnie, to moją matkę nie obchodziło zbytnio, że jednocześnie czytałem nierzadko krwawe komiksy oraz oglądałem bajki, w których właściwie non-stop się tłuką. No i ”Power Rangers” :D

Tak przy okazji. Okładkę polskiego ”Supermana 8/1995” do dziś uważam za jedną z najlepszych w historii.

Rok 1996

”Knightfall” zaczyna mnie już męczyć – to pierwsze komiksowe wspomnienie z tego roku, które przychodzi mi do głowy. Znów następują przetasowania w czytanych przeze mnie komiksach, ponieważ po nieszczęsnym ”Maximum Carnage” wracam do czytania przygód Człowieka-Pająka. Ale to dopiero w połowie roku. Styczeń 1996 to początek ”Rządów Supermanów” oraz ”Pieśni Egzekutora” – historii dzięki której wróciłem do mutantów Marvela. Pomimo częstych wizyt w bibliotekach, wciąż najmocniej trzymam się Semiców, chociaż nie ukrywam że spore wrażenie robią na mnie Giganty od Egmontu. Generalnie nie ma tu o czym pisać, gdyby nie jeden mały szczegół – w moje łapy trafiła wtedy pierwsza manga. Było to oczywiście ”Aż do nieba” ze startującego wówczas JPF-u. Nie jest żadną tajemnicą, że zainteresowało mnie to.

Rok 1997

Dziewiąty rok życia, czwarty będący przygodą z komiksami. I właściwie wiele się tu wydarzyło. Na samym początku warto odnotować, że był to mój pierwszy kontakt z komiksami od Image. Zapewne gdzieś już tu na blogu to pisałem, lecz wbrew temu co możecie pomyśleć nie oznacza to, że kupiłem ”Spawna”. Tym pierwszym komiksem był:

”WildC.A.T.S.” Jima Lee wystartowało we wrześniu lub październiku 1997 roku, niestety nie pamiętam tego najlepiej. Część z Was pewnie pamięta, że tytuł ten sprowadzony został do Polski jako zastępca dla innej serii, która właśnie w tym roku dobiegła do końca. Było to oczywiście ”X-Men”, które tym bardziej mi się podobało, im mocniej je rozumiałem. Do dziś pamiętam, że numer 3/1997 tego tytułu było prawdopodobnie pierwszym komiksem, przy którym popłakałem się jak dziecko i się tego nie wstydzę. Zwłaszcza dlatego, że byłem wtedy dzieckiem :D

To jeszcze jakoś przeżyłem, ale rok ten pamiętam także jako ten, w którym strzeliłem pierwszego dużego focha na TM-Semic. Stało się to w październiku, gdy postanowiono przeprowadzić fuzję ”Batmana” i ”Supermana” w jeden twór, w dodatku dając bardziej lubianemu przeze mnie wówczas Człowiekowi ze Stali mniej miejsca.

Z drugiej strony, to właśnie wtedy poznałem Bena Reilly’ego – Scarlet Spidera :)

Rok 1998

Rok, w którym strzeliłem drugiego wielkiego focha na TM-Semic i na niecałe dwa lat porzuciłem niemal całkowicie czytanie komiksów. Skasowano wszystkie czytane przeze mnie tytuły tego wydawnictwa. Najpierw Dzikie Koty, a wraz z końcem roku zarówno ”Spider-Mana” jak i twór  o nazwie ”Batman/Superman”. Na ”Kaczora Donalda” zacząłem czuć się zbyt stary (taaaaaaaaa...) i generalnie moja pasja jakby wygasła. Moim ostatnim komiksem był:

Teraz następuje przeskok do końcówki 2000 roku. Ale o tym napiszę już następnym razem, oczywiście o ile będziecie chcieli :)