Z archiwum Image #3 (z 10)

Wow, już ponad miesiąc minął od ostatniej odsłony „Z archiwum Image”. Musicie mi to wybaczyć, ponieważ byłem nieco zajęty innymi rzeczami związanymi z blogiem i w sumie wyleciało mi z głowy, że miałem już gotowy tekst do wrzucenia w kolejny post. Dziś lekko go przebudowałem i publikuję, lecz nie obiecuję iż następna odsłona tego cyklu pojawi się szybciej.

Swego czasu marka „Spawn” cieszyła się ogromną popularnością. Stworzony przez Todda McFarlane’a antybohater zdobył serca czytelników tak mocno, że kwestią czasu było opublikowanie spin-offów miniserii występującymi tam bohaterami. Jednym z pierwszych, a dziś niestety trochę już zapomnianym, był cykl „Curse of the Spawn”, który w całkiem niezłej formie doczekał się 29 numerów, z których większość można kupić w formie czarno-białego wydania zbiorczego. W dzisiejszej odsłonie „Z archiwum Image” postaram się zachęcić Was do lektury tej serii, ale już niekoniecznie pod postacią wspomnianego trejda.

„Curse of the Spawn” to seria poboczna umieszczona, przynajmniej teoretycznie, w głównym uniwersum wówczas jeszcze Ala Simmonsa. Piszę „teoretycznie”, ponieważ tytuł ten rozpoczyna się od futurystycznej historii, przedstawiającej czytelnikowi Daniela Llanso. Chłopak ten żyje na Ziemi zniszczonej konfliktami pomiędzy ludźmi, a niebem oraz piekłem i wskutek pewnych wydarzeń zostaje nowym Spawnem. Po latach nie do końca wiadomo, czy historia ta jest jeszcze aktualna, głównie ze względu na wielokrotnie przebudowaną po drodze mitologię postaci. Obecnie pierwsze cztery numery „Curse of the Spawn” możemy traktować raczej jako ciekawostkę pokroju durnowatego „Spawn/WildC.A.T.S.”. Ale za to jaką ciekawostkę! Daniel nie zdobył przychylności czytelników i zniknął z kart komiksu po czwartym numerze, lecz jego historia jest moim zdaniem jedną z najlepszych części całości tego tytułu. Posiadała odpowiedni dla Spawna mrok, a przy tym interesującą fabułę, ŚWIETNE rysunki Dwayne’a Turnera i właściwie wszystko, co mogło przykuć czytelnika do lektury.

Po świetnym otwarciu, „Curse of the Spawn” wraca do teraźniejszości, a więc do roku 1997 i na łamach serii zaczynają się już jak najbardziej kanoniczne historie z udziałem postaci z drugiego planu regularnej serii „Spawn”. Zaryzykuje tu stwierdzenie, że gdyby nie ta seria, prawdopodobnie nie doczekalibyśmy się solowej serii „Sam & Twitch”, którą do dziś uważam za jedną z najlepszych rzeczy, jaką czytałem od Image. Dlaczego tak uważam? Ponieważ numer #5-8 dzisiaj opisywanej serii to pierwsza fabuła, w której dwaj detektywi grają pierwsze skrzypce i scenarzysta Alan McElroy pokazuje, że obaj to świetny materiał na solowy tytuł. Co prawda jego historia nie umywa się do dzieł Bendisa, lecz i tak jest to interesujący kawałek lektury.

Nie chcę wchodzić tu w szczegóły każdej kolejnej historii, więc wypiszę tylko kto dostawał swoje pięć minut w kolejnych numerach serii. Byli to kolejno: Angela, Jessica Priest (która „została” zabójczynią Ala Simmonsa po tym, jak Rob Liefeld zabrał Chapela ze struktur Image Comics), Malebolgia, Tony Twist, Raenis (Spawn z przeszłości), Overt-Kill, Marc Simmons (brat Ala), a także postacie wymyślone tylko na potrzeby tej serii, jak na przykład złowroga Suture. Ważne jest to, że dopóki scenarzystą „Curse of the Spawn” jest Alan McElroy, seria nie schodzi poniżej całkiem dobrego poziomu, w przyjemny sposób rozwijający i dodający wątki do mitologii cyklu „Spawn”. Wyjątkami są w zasadzie tylko trzy numery. Dwa opowiadające o Malebolgii, lecz ich scenarzystą jest Brian Haberlin – z zawodu człowiek od nakładania kolorów, a także one-shot opowiadający o człowieku polującym na Zombie Spawna w alternatywnej przyszłości. Dobry poziom historii Alana McElroy’a jest dość zaskakujący, ponieważ jest to człowiek odpowiedzialny za scenariusz do filmowej odsłony „Spawna”, na której poziom trzeba niestety spuścić zasłonę milczenia.

Również pod względem rysunkowym nie możemy narzekać. Większość serii zilustrował Dwayne Turner, lecz jako że tytuł ten ukazywał się regularnie, co mogło niektórych zaskakiwać, czasem potrzebował on zastępstwa. Na szczęście jego brak w pięciu numerach nie był znowu mocno odczuwalny, ponieważ zastępujący go artyści talentem ustępowali mu jedynie w niewielkim stopniu.

Okładka wydania zbiorczego, którego radzę unikać

„Curse of the Spawn” jak na standardy ówczesnego Image Comics jawi się jako historia bardzo dobra, konsekwentna, lecz z pewnością nie będąca komiksowym mistrzostwem świata. Oczywiście tytuł ten dotknęły zawirowania sądowe i w opublikowanym w czerni i bieli wydaniu zbiorczym zabrakło kilku zeszytów. Posiadający przewrotny i nieprawdziwy tytuł „Best of Curse of the Spawn” zbiór pomija sześć numerów, dotyczących postaci wokół których prowadzone były postępowania sądowe, a więc Angeli oraz Tony’ego Twista. Tak się składa, że te kilka numerów w niczym nie ustępowały tym, które w zbiorze się znalazły.

Dodatkowym argumentem przeciwko inwestowaniu we wspomnianego trejda, jest brak kolorów, o którym także już pisałem. „Curse of the Spawn” niebywale traci na braku barw i nie wynagradza to nawet przyzwoita cena komiksu. niektóre plansze wyglądają zbyt ciemno i momentami czytelnik może się pogubić w tym co widzi. Dodatkowo, trejd ten liczy sobie ponad 500 stron i jest wydany jedynie w miękkiej oprawie, co w przypadku takiego giganta zawsze jest obarczone ryzykiem krótkiej żywotności komiksu. innymi słowy, lekturę komiksów polecam jak najbardziej, ale zdecydowanie nie w formie zbiorczej, którą oferuje nam obecnie studio należące do Todda McFarlane