Z archiwum Image #13

Od czasu do czasu na Allegro można wyszukać dość tanie komiksy sprzed kilkunastu lat. Gdy kosztują one 3 lub 4 złote jakoś szczególnie nie zastanawiam się nad tym co to właściwie jest. I wiecie co? Za te stosunkowo nieduże pieniądze wylicytowałem komiks tak bardzo głupi, jak mocno badziewna jest jego okładka. A ponieważ nie mogę sobie odmówić przyjemności popastwienia się nad pierwszym numerem ”Darkchylde Remastered”, pierwotnie zaplanowany na dziś komiks przesuwam na przyszły miesiąc.

Najpierw jednak krótki rys historyczny. Postać Darkchylde postała w 1996 roku na potrzeby założonego przez Roba Liefelda wydawnictwa Maximum Press, które stało się jednym z powodów wyrzucenia go z Image. Jej twórcą jest Randy Queen, który stworzył istny hit i nieco później postanowił przenieść swój komiks do należącego jeszcze do Image studia WildStorm. W 1997 roku opublikował tam komiks, który dziś opiszę.

”Darkchylde Remastered”, jak sama nazwa wskazuje, to odświeżona wersja podobno trudno dostępnej wówczas oryginalnej miniserii. Ukazały się trzy numery w czasie, gdy Randy Queen w pocie czoła próbował wydać oryginalne ”Darkchylde #5”. Zakładając, że można zaufać twórcy i zeszyt został jedynie przekolorowany i poprawiono literówki, a sama treść pozostała niezmieniona, trzeba sobie zadać proste pytanie: jakim cudem coś tak niebywale głupiego mogło w swoich czasach stać się całkiem sporym hitem?

O czym właściwie jest ten komiks? Poznajemy w nim Ariel Chylde. Nastolatka po raz kolejny przeprowadziła się ze swoim ojcem w nowe miejsce i próbuje przystosować się do otoczenia. Nie jest to dla niej proste, ponieważ jest chorobliwie nieśmiała, a ponadto non stop śnią jej się potwory. Dziewczyna wkrótce dowiaduje się, że to co uważa za sny to tak naprawdę wspomnienia, a ona sama posiada moc zmieniania swojego ciała w monstra z nich pochodzące. I w sumie tyle można wyciągnąć z fabuły pierwszego numeru tego cyklu i chociaż może nie brzmi to aż tak źle, uwierzcie mi – to co zrobił Randy Queen to żenada najniższych lotów.

Właściwie to już widoczna powyżej okładka doskonale obrazuje czego możemy spodziewać się po wnętrzu komiksu. Jeśli jednak jakimś cudem umknęło nam, iż dostaniemy coś na poziomie mokrego fanfika dorastającego nastolatka, ostatecznie złudzeń powinna pozbyć nas pierwsza plansza komiksu, która wygląda tak:

Gdyby premierowa odsłona ”Darkchylde Remastered” została opublikowana dzisiaj, a nie 18 lat temu, mogłaby zostać sztandarowym argumentem ludzi walczących z seksizmem w komiksach i wtedy byłoby z tego więcej pożytku niż aktualne szukanie dziury w czymś, gdzie jej po prostu nie ma. Ale to nie czas i miejsce na tego typu offtopy. Wróćmy do fabuły komiksu. Tej... nie ma tu zbyt wiele. Randy Queen co prawda na samym początku nakreśla jakieś podstawowe cechy charakteru Ariel, ale potem zarówno kolejnymi dialogami, jak i przede wszystkim rysunkami, obala wszystko co dotychczas opowiedział. W skrócie nakreślanie charakteru ogranicza się do: samotna i nieśmiała. Najwięcej uczepić się trzeba tego drugiego, ponieważ jak mamy uwierzyć w tę cechę Ariel, skoro przez pół numeru porusza się właściwie półnaga, a gdy popularny chłopak ze szkoły zaprasza ją na randkę, ta wygląda i przez moment zachowuje się tak, jakby za minutę miała mu wskoczyć do łóżka?

Nie ma się co oszukiwać – jakakolwiek fabuła w ”Darkchylde Remastered” to tylko pretekst do tego, by w maksymalny możliwy dla ratingu teen plus sposób rozebrać Ariel. I Randy Queen momentami nawet się z tym nie kryje, tworząc sceny kompletnie pozbawione sensu. Idealnym przykładem jest nakreślenie charakteru Roberta Chylde. Ojciec Ariel na początku zeszytu jest dość chłodnym, ale dbającym o swoją córkę ojcem. Kilkanaście stron później wbiega on z szaleńczym spojrzeniem do jej pokoju, by ją zgwałcić. Z jakiego powodu? Treść komiksu mówi nam: bo tak. Bo trzeba było wymyślić coś, co rozbudzi ukryte moce Ariel.

Swoją drogą fragment tej sceny też trzeba Wam pokazać. Pierwsza manifestacja mocy Ariel polega na tym, że w gniewie zaczynają świecić jej się oczy. Wygląda to tak:

Zagadka: co dzieję się z ubiorem bohaterki w momencie gdy w taki właśnie sposób manifestuje ona swoją moc? Według Randy’ego Queena odpowiedź brzmi tak:

Kilka zdań poświęcić trzeba dodatkom zawartym w ”Darkchylde Remastered”. Te zaczynają się od wstępu autorstwa Randy’ego Queena i sama jego treść w niczym nie powala, to uwagę przykuwa zdjęcie twórcy z fanami Darkchylde. Jesteście w stanie uwierzyć w to, że ten maksymalnie seksistowski i zarazem zwyczajnie idiotyczny komiks czytały także panie? Na zdjęciu na którym widać szesnaście osób naliczyłem ich siedem, z czego jedna z nich nawet przebrała się za Ariel. Innymi słowy, jest po prostu półnaga. Kolejne cztery strony to zbiór szkiców, później zresztą wykorzystanych w komiksie.

Pamiętacie niedawne afery o okładki ”Batgirl” czy ”Spider-Woman”? Naprawdę bardzo chciałbym dać egzemplarz ”Darkchylde Remastered” każdej osobie, która wówczas krzyczała o seksistowskim traktowaniu tych bohaterek. Może wtedy przejrzeliby oni na oczy. Ocena dla mnie jest oczywista: 1/6.