Z archiwum Image #22

Jakiś czas temu swoją premierę miała kolejna nowa odsłona serii ”Bloodstrike”. Jest to jedna z wielu marek stworzonych przez Roba Liefelda, która przez ostatnich kilkanaście już lat została zbrukana tak mocno, że obecnie interesuje już jedynie garstkę zapaleńców. Swoją drogą tak mało liczną, że trudno oczekiwać, by najnowsza seria przetrwała na rynku więcej niż 12 numerów, a i to przyjdzie jej z niemałym wysiłkiem. Dziś przyjrzymy się zeszytowi, który otwierał sagę Cabbota Stone’a. Jak to zwykle ma miejsce przy omawianiu komiksów sygnowanych nazwiskiem roba Liefelda, tak i teraz będzie zarówno śmiesznie jak i strasznie.

Na początek mała lekcja historii. Otóż na tegorocznym Pyrkonie udało mi się wepchać na prelekcję Joachima Tumanowicza poświęconej nietypowym wariantom okładkowym komiksów z lat 90-tych. Tam wspomniany został także i ten komiks. Co jest w nim tak niecodziennego? Otóż zwróćcie uwagę na rysunek na coverze. Jak dostrzegacie, widzimy na nim coś, co wydaje się być zdjęciem pokrytym plamami krwi. I właśnie o te czerwone ślady chodzi. Rob Liefeld i ekipa studia Extreme uznała, że będzie znacznie bardziej ekstremalnie, jeśli na okładkę naniosą specjalna substancję, która ową krew będzie udawać. Zamierzenie było proste: czytelnik dotykając okładki miał czuć pod palcami wybrzuszenia, udające krwawe ślady. Jak wiele rzeczy w karierze Roba Liefelda, tak i to musiało po prostu pójść nie tak. Już kilka miesięcy po ukazaniu się komiksu, czytelnicy zaczęli skarżyć się na... niemiły zapach. Szybko okazało się, że użyta do stworzenia krwawych śladów substancja wydziela niezbyt miły dla nosa odór w momencie, gdy zaczęła się utleniać. Cała masa zeszytów wylądowała więc na śmietniku, część powędrowała do miejsca, gdzie go nie czuć. Lecz chociaż odór udało się z czasem zlikwidować, można przewrotnie napisać, że smród pozostał.

Mój egzemplarz już dawno przestał atakować nosy, więc spokojnie można zajrzeć do środka. Tu praktycznie od razu rzucają się w oczy rysunki Roba Liefelda... zaraz, zaraz, to nie on. Tak jak niegdyś wspominałem Wam o Maracie Michaelsie, tak teraz wypadałoby napisać, że nie tylko on miał te wątpliwą przyjemność podrabiania stylu ”mistrza”. Szybki rzut oka na listę twórców i okazuje się, że rysownikiem pierwszego numeru ”Bloodstrike” jest Dan Fraga i godnie wywiązał się z postawionego przed nim zadania, polegającego na jak najwierniejszym rysowaniu w stylu Liefelda. Mamy tu więc do czynienia z prawdziwie fascynującym pokazem partactwa i kopiowania, które zdecydowanie przerosło oryginał.  Fraga stara się jak może i faktycznie udało mu się stworzyć kilka rysunkowych koszmarów, lecz jednocześnie widać u niego własny styl, a momentami wręcz dość łatwo dostrzegalne inspiracje takimi artystami jak Todd McFarlane czy Jim Lee. Wydaje się nie bez znaczenia fakt, że wszyscy oni zakładali wydawnictwo Image, niemniej zupełnie czymś innym jest całkiem przekonujące kopiowanie Liefelda, a czym innym wymienionych dwóch panów. Aha, w komiksie jest pełno widocznych i dobrze narysowanych stóp. Fraga > Liefeld po raz kolejny, lecz jak pokazuje doskonale poniższe zdjęcie, mimo wszystko w zeszycie więcej jest jednak kadrów złych niż dobrych.

Warstwa fabularna to jednak już popisy Roba Liefelda, wspomaganego momentami przez Erica Stephensona (przerobił scenariusz oraz pracował jako edytor). Możemy więc oczekiwać całej masy naprawdę absurdalnych rozwiązań fabularnych ukrywanych pod otoczką fabuły. Tej tak naprawdę za wiele tu nie ma, widzimy bowiem ekipę głównych bohaterów na misji. Z czasem okazuje się, że jest to drużyna rządowa, składająca się z niezbyt prawych i sprawiedliwych osobników, którzy w jakiś sposób zostali zmuszeni do współpracy i wykonywania brudnej roboty. I to w sumie tyle, więcej o samym programie i znaczeniu tytułu (nie, to nie jest pseudonim Cabbota Stone’a) dowiecie się z kolejnych numerów. O ile oczywiście po nie sięgniecie.

Tu zapewne Was zaskoczę, ale czytając pierwszy numer ”Bloodstrike” na potrzeby dzisiejszego tekstu, upewniłem się, że moje wcześniejsze odczucia nie wzięły się znikąd. Oczywiście, pod względem fabularnym ten komiks jest zły, absolutnie zły. Ale jednocześnie zły w taki zabawny sposób. Liefeld postanowił z każda kolejna stroną przebijać sam siebie i w efekcie otrzymujemy taki zbiór prawdziwie, chociaż pewnie niezamierzenie, absurdalnych scen, że aż trudno się oderwać od lektury. I w sumie nie wiem co mógłbym wyróżnić jako pierwsze. W ”Bloodstrike #1” widzimy najpierw jak bohaterowie wspinają się na górę bez żadnych lin, by później z niej teleportować się do bazy wroga, bo tak. Za chwilę widzimy w pełnej krasie Deadlocka – wizualnie będącego bezceremonialną podróbką Wolverine’a, następnie jesteśmy świadkami spektakularnego wejścia do akcji człowieka-szoguna-armatę (ilustracja poniżej), pojedynek na kije świetlne oraz głównego złego, który stoi na nogach nawet będąc martwym, ponieważ tak działa moc kobiety o pseudonimie Tag, której to maską (swoja drogą Cabbota też) są naklejki na oczach. Wszystko to sprawia, że przeglądanie kolejnych stron tego zeszytu sprawiało mi jakąś perwersyjna przyjemność i raz za razem wybuchałem śmiechem, lecz nie jestem do końca przekonany, że także i Wam udzieli się ten klimat.

Kolejną ciekawostką z całą pewnością jest fakt, że pierwszy numer serii ”Bloodstrike” kończy się zapowiedzią ciągu dalszego przedstawianej historii w innym debiutującym wówczas tytule, jakim było ”Brigade”. Niedawno zapowiadane przez Liefelda mocne powiązanie obu serii nie jest więc niczym nowym ani szczególnie oryginalnym.

Zeszyt kończy się reklamą miniserii ”Trencher” Keitha Giffena – komiksu o którym zdecydowanie chciałbym Wam kiedyś więcej opowiedzieć. Samo ”Bloodstrike #1” to jednak komiks słaby, chociaż momentami rozbrajająco, lecz w niezamierzony sposób, zabawny. Chyba tylko za to dam mu ocenę w wysokości 3-/6