Chew #10: Krwawa kiszka (John Layman/Rob Guillory)

Licząca łącznie 12 tomów seria ”Chew” zadebiutowała na polskim rynku w październiku 2014 roku. Jeśli plany wydawnictwa Mucha Comics uda się zrealizować, to w drugiej połowie 2019 uda się ją doprowadzić do finału (Ale czy na pewno? John Layman nieśmiało ostatnio sugerował jakąś kontynuacje), co oznaczałoby iż opublikowanie całości zajęłoby coś około 5 lat. Szybko zastosowana matematyka podpowiada, że jeśli tak się stanie, to uśrednione tempo publikacji wynosić będzie 2,4 tomu rocznie. Jeszcze jakiś czas temu, nieco mniej rozpieszczany/a przez rodzimych wydawców, nazwijmy go/ją ”statystyczny czytelnik/czka” był do takiego tempa przyzwyczajony. Trochę jednak się pozmieniało. Z punktu widzenia odbiorcy mainstreamowych tytułów z USA, zwłaszcza mocno ”zasiedzianych” w ofertach Egmontu (np. całość ”Hellboya” w niecałe dwa lata), Non Stop Comics (hej, hej, wydamy całe ”Royal City” w sześć miesięcy) czy nawet zapatrzonych w kosmiczne tempo publikacji kolejnych tomów ”Chłopaków” przez Planetę Komiksów, jeśli coś obecnie nie ukazuje się przynajmniej raz na kwartał, to całkowicie uzasadnione jest kręcenie nosem.

I w pewnym sensie się z tym zgadzam – rynek komiksowy w Polsce się zmienił przez kilkadziesiąt ostatnich miesięcy. Wpłynęło na to wiele czynników i nie kryję się z tym, że jako jeden z nielicznych uważam, iż kluczowe wcale nie były tutaj kolekcje pokroju WKKM, ale wejście w odpowiedni wiek tej całej masy osób, która wychowywała się na zeszytach TM-Semica, kiedyś wydawała na nie swoje kieszonkowe, a dziś jest w stanie mniej lub bardziej lekką ręką wyrzucić z konta kilka setek na komiksowych zakupach w tym lub innym sklepie. I na te wspomniane zmiany, wydawcy reagują lub przynajmniej starają się tak robić. Oczywiście jest to zagadnienie nadające się na ogromną dyskusję, a tekst ten jest jednakże jedynie recenzją (nietypową, ale jednak), dlatego skupię się tylko na paru aspektach własnych przemyśleń, które oczywiście nijak nie muszą być zgodne z prawdą i chętnie posłucham Waszych przemyśleń w tej kwestii. Mianowicie uważam, że Mucha trochę przespała zmiany na rynku i dziś zarówno na grupach Facebookowych jak i forach można zauważyć sporo osób, którym pewne rzeczy się nie podobają. I chociaż rzadko to robię, zwłaszcza w przypadku pewnego forum, muszę się częściowo zgodzić.

Wydaje mi się bowiem, że utrzymując swoje wieloletnie przyzwyczajenia, Mucha trochę sobie szkodzi. Mam tu na myśli przede wszystkim to, że o ile jeszcze jakiś czas temu kurczowe trzymanie się twardych opraw, publikowanie wielu serii jednocześnie przy tempie zbliżonym do dwóch tomów rocznie było czymś w zasadzie normalnym tak tu jak i w Egmoncie. Pojawiać zaczęły się jednak kolejne kioskowe kolekcje, Egmont mocno poszedł w szybsze, tańsze dla odbiorcy i miękkookładkowe publikowanie najpopularniejszych serii z USA, z czasem to samo uczyniło Non Stop Comics i w efekcie pojawił się wyrazisty podział na tanie i często ukazujące się komiksy w miękkich oprawach oraz grubsze, droższe HCki, sprawiające wrażenie bardziej ekskluzywnych, ale również potrafiących utrzymać bardzo przyzwoite tempo publikacji. Części czytelników tytułów z USA ewidentnie przypadło to do gustu. Mucha została wierna swoim przyzwyczajeniom, co dziś może być różnie odbierane i coraz częściej widzę, jak tempo publikacji tego wydawnictwa jest określane mianem ”ślamazarnego”, że kręci się nosem na zbyt dużą ilość równolegle wydawanych serii i jeszcze dokładanie w zapowiedziach kolejnych i ogólnie sporo głosów sprowadza się do tego, że ”XYZ robi to tak, uważam iż to lepsze rozwiązanie, dlaczego Mucha nie robi podobnie?”. Narzekanie w naszym środowisku komiksowym to normalka, sam jestem tego olbrzymim przykładem, sam też się z tego nieraz śmieję. Niemniej czasami zdarzają się takie momenty, gdy nie chodzi o to jak czarna powinna być czerń, a faktycznie rzecz, która za jakiś czas może się odbić temu lub tamtemu wydawnictwu czkawką. Wszak najważniejsze mimo wszystko jest głosowanie portfelami, ich pojemność nierzadko jest ograniczona, a zwycięzcą jest ten, który najlepiej ”połechta” czytelnika. Nasz dzisiejszy bohater, do którego zaraz zresztą wreszcie przejdę, a więc dziesiąty tom ”Chew”, ukazuje się osiem miesięcy po dziewiątce i przyznam się szczerze, że rozpieszczony zwłaszcza przez Non Stop Comics, naprawdę coraz mocniej chciałbym doczekać się momentu, w którym sięgając po któryś z kolei tom danej serii od Muchy będę jeszcze pamiętał co w zasadzie było w poprzednim. Pytanie tylko, czy specyfika Muchy, która chyba wszystkie swoje komiksy publikuje w kooperacji ze swoim portugalskim odpowiednikiem, pozwala na wprowadzenie sugerowanych zmian? W końcu to, co u nas mogłoby być przyjęte z radością, w Portugalii skutkowałoby wydawniczym samobójstwem, a przy naczyniach połączonych należy mocno dbać o dobre zdrowie każdego z uczestników symbiozy. O ile jednak nawet przez myśl mi nie przechodzi rozstawanie się z publikacjami tego wydawcy, to jednak coraz mocniej obawiam się o reakcje innych. Wszak sama Mucha przyznaje, że rok 2018 kończy z niewielkim, ale jednak spadkiem sprzedaży.

Ale się rozpisałem, czas sięgnąć po temat główny, o ile jeszcze nie zasnęliście lub nie kliknęliście iksa w prawym górnym rogu Waszych przeglądarek. ”Krwawa kiszka” jest jednym z tych tomów serii Johna Laymana i Roba Guillory’ego, w którym dzieje się bardzo dużo istotnych rzeczy. Mało tego, gdyby nie liczne sygnały od twórców oraz ostatnia scena tomu, seria mogłaby się spokojnie tutaj zakończyć. Fabuła, pisząc w ogromnym skrócie, kontynuuje wątki konsekwentnie snute przez scenarzystę i wreszcie doprowadza do ostatecznego starcia pomiędzy Tonym Chu i tajemniczym Wampirem, który mieszał się w jego życiu już od dłuższego czasu, zagrażając wszystkim, na których bohaterowi zależy. Zanim jednak do tego dojdzie, agent wraz z nowym, dość niespodziewanym partnerem, rozwiążą kilka dziwnych spraw, zaś niezwykle ważną kwestią będzie to, gdzie do cholery podziewa się Poyo?

Jest niezmiernie mało komiksowych serii, które przez cały czas swojego trwania potrafią trzymać się jednego, wysokiego poziomu. Nieraz zdarza się, że podczas lektury myślimy sobie, że autor miał dobry pomysł, ale znacznie większy od spodziewanego sukces jego publikacji powoduje, że dorzucane są nowe wątki, większa ilość numerów i dochodzi do rozwodnienia tego, co miało znakomitą konsystencję. Są też jednak takie serie jak ”Chew”, które od początku były rozplanowane na taką a nie inną ilość rozdziałów i dopiero z czasem udowadniają one, iż część wydarzeń z tych tomów, które uznać można było za pozornie nieistotne, jednak takowe nie były. Nierzadko już pisałem to wcześniej, lecz ponownie to powtórzę - ”Chew” jest daniem ze zwariowanym punktem wyjściowym, okraszonym doskonale leżącym mi humorystycznym sosem, świetnie prezentującym się kompozycyjnie i takim, który nijak mi się jeszcze nie przejadł, pomimo tego iż wcinam je po raz dziesiąty. Smaki, podobnie jak gusta, to jednak rzecz tak mocno subiektywna jak tylko jest to możliwe. I chociaż także i ja dostrzegam w owym daniu pewne niedociągłości, jak chociażby przesadna chęć obu głównych kucharzy do popisywania się (aczkolwiek z drugiej strony – zaprezentowany w tym tomie Pyrgolemnik jest moim nowym ulubieńcem), a także to, iż danie wizualnie mogłoby być nieco lepsze, to jednak nadal smakuje wyśmienicie. A przecież tego najmocniej szukałem podczas obcowania z kolejną odsłoną ”Chew”. Nic dziwnego zatem, że nie tylko bardzo mocno chciałbym otrzymać następną porcję tego przysmaku, ale również nie obraziłbym się, gdyby nastąpiło to po nieco mniejszym niż zazwyczaj upływie czasu.

Zwrócić także należy uwagę na to, że dziesiąte ”Chew” jest nieco tańsze od objętościowo grubszego tomu dziewiątego, ale jednak na tył komiksu nie wróciła kwota znana z pozostałych, liczących 128 stron odsłon serii. Tym razem kwota okładkowa to 55 złotych, lecz nie trzeba daleko szukać, by znaleźć możliwość nabycia ”Krwawej kiszki” za mniej niż cztery dyszki.

Jako, że mamy tu do czynienia z tomem dziesiątym, to trudno mi zachęcać dotąd nieprzekonanych. Tekst ten zakończę tylko stwierdzeniem, że nie powinniście odwracać się plecami do Tony’ego Chu i jego towarzyszy, bo omija Was bardzo dobre danie. Do pełni szczęścia brakuje tylko, by czas jego przygotowania był odczuwalnie krótszy.

   

--------------------------------------------------------------------

    

"Chew #10: Krwawa kiszka" do kupienia w sklepie Mucha Comics